still ill

While my guitar gently weeps

Ανέκαθεν με χαρακτήριζε μια ασχετοσύνη όσον αφορά στη μουσική και δυστυχώς αυτή παραμένει έως σήμερα.Ίσως αυτό να οφείλεται στο ότι μουσική σπάνια ακουγόταν στο σπίτι και κυρίως ως συνοδεία κατά τη διάρκεια των γευμάτων.Αλλά και όταν συνέβαινε αυτό,περιοριζόταν στα αρχοντορεμπέτικα και στα κλαρίνα.Τα πρώτα δεν μου αρέσουν,τα δεύτερα ευχαριστιέμαι να τα ακούω στα πανηγύρια,στο χωριό μου.Όταν κάθομαι νυχτιάτικα στην αυλή και τα ακούω από μακριά,σαν απόηχο μιας γιορτής που σβήνει,σαν ένα παράπονο που το ακούς μαζί με τα αηδόνια στα ασημένια κλώνια.Αλλά στο σπίτι έμοιαζε κίβδηλο,παράταιρο.
Το μέγεθος της ασχετίλας μου ήταν τέτοιο που σε ερωτήσεις σχολικών λευκωμάτων σχετικά με το αγαπημένο μας τραγούδι εγώ απαντούσα ανερυθρίαστα,τα "παπάκια"!
Ώσπου ένα καλοκαίρι,παραθερίζοντας στο χωριό της μάννας μου,λίγο μετά το Δημοτικό,άκουσα μια κασέτα που είχε γράψει το ξαδερφάκι μου απ'τον ραδιοφωνικό σταθμό του Δοξάτου,ένα αφιέρωμα στα καλύτερα ροκ άλμπουμ όλων των εποχών.Το άλμπουμ που περιείχε το τραγούδι που δανείζει το όνομα του σ'αυτό το ποστ,δεν είχε τίτλο,ήταν απλά "το λευκό άλμπουμ".Αυτό με βόλευε πολύ γιατί μια άλλη παράμετρος της ασχετοσύνης μου ήταν η αδυναμία να θυμάμαι ονόματα και τίτλους.Προσπαθούσα να δώσω στους άλλους να καταλάβουν, ποιον καλλιτέχνη εννοούσα,με περιγραφικό τρόπο,ή να τους θυμίσω ένα τραγούδι,πιάνοντας τον ρυθμό.Εγώ,ο πιο φάλτσος και απ'τη μενεξεδιά.
Με το πρώτο άκουσμα,έμεινα αποσβολωμένος.Δεν έμοιαζε με τίποτε απ'όσα είχα ακούσει μέχρι τότε(τα ελαχιστότατα,έστω).Αν και βρισκόμουν σε μια τρυφερή ηλικία όπου δεν είχα ανακαλύψει τη χαρά του σεξ,ωστόσο οι σπασμωδικές και κοφτερές νότες της κιθάρας μού έρχονταν σαν κύματα πόθου που πλημμυρίζει δυο κορμιά καθώς κινούνται ρυθμικά,παραδομένα στην απόλαυση της ηδονής.Άκουγα ξανά και ξανά τη λειωμένη κασέτα.Αυτό το συγκρότημα και ένας άλλος τροβαδούρος,ο οποίος είχε πάρει το όνομα του από έναν Ουαλό ποιητή,υπήρξαν αποκάλυψη για μένα.Ίσως γιατί η απειροελάχιστη πληροφόρηση προερχόταν απ'τα κοριτσίστικα κόμικς που αγόραζαν οι ξαδερφές μου,όπου η μουσική ενημέρωση περιοριζόταν στην κριτική της φράντζας του τάδε τραγουδιστή ή στα περιοδικά των μεγαλύτερων ξάδερφων μου,με κάτι μαλλιάδες στο εξώφυλλο,όπου και εκεί το μόνο που διάβαζα και καταλάβαινα,ήταν οι τσακωμοί των αναγνωστών από αντίπαλα στρατόπεδα.
Εμένα όμως,με είχε σημαδέψει το ξέσπασμα στο σόλο της κιθάρας,το ιλλιγιώδες γλίστρημα των δαχτύλων πάνω στα τάστα,ο ήχος που έβγαινε σαν σπαρακτική κραυγή.
Τα χρόνια πέρασαν,στα εξώφυλλα των δίσκων δεν υπήρχαν μαλλιάδες,άλλά μπανάνες,κάποιοι παράξενοι Γερμανοί,με πιο παράξενη μουσική,γράφανε τραγούδια για τη ραδιενέργεια,ένας συμπαθής κύριος τραγουδούσε για ένα πράσινο κόσμο,μαύροι με τρομπέτες και σαξόφωνα μετρούσαν τις γουλιές μου,κάθε βράδυ.
Αργότερα με περίμενε το μεθυσμένο πιάνο του τύπου με την αλήτικη βραχνάδα στη φωνή και οι ηλεκτρικοί μονόλογοι ενός μαυροφορεμένου Αυστραλού.Την παρέα συμπλήρωσαν ένας ντροπαλός νέος που χόρευε σαν ξεχαρβαλωμένη μαριονέτα και ο λιπόσαρκος νεαρός με τα λουλούδια στην πίσω τσέπη του τζην.Δε θυμάμαι το όνομα του,"νόθο γιο της λύπης"τον αποκαλούσε ένα περιοδικό,μάλλον αυτό είναι.
Οψίμως,διασχίζοντας ένα πρωινό το κόσμο,μια καινούρια αγάπη χύθηκε σαν μέλι.Αυτή είχε σαν αποδέκτη τους λιγομίλητους που άφηναν τα ταξίμια να μιλήσουν γι'αυτούς,το μοναχικό "παπάκι" αυτή τη φορά και εκείνο το πανέμορφο κορίτσι που ψιθύριζε για τα μάτια,που και σκοτωμένα ακόμα,αγαπούσαν.Αλλά φοβισμένα.
Ξανακούω τώρα αυτά τα λόγια,αυτή τη μουσική που πρωτογνώρισα στην προεφηβεία μου.Το μαδαρό μου κεφάλι και τα περιττά κιλά μαρτυρούν την αλλαγή που έχει συντελεστεί,όμως η κατάνυξη παραμένει η ίδια.Η παρέα απ'το Λίβερπουλ συνεχίζει να με συγκινεί με το ίδιο πάθος.
(Απ'το διπλανό δωμάτιο έρχεται μια βαριά μυρωδιά και η φωνή των μικρότερων,τώρα,συγγενών μου)-"ξάδερφε τι κομματάρες είναι αυτές.Φτειαχτήκαμε με τη μουσική και είπαμε να το σκάσουμε.Ελπίζουμε να μη σε πειράζει"
"Κωλόπαιδα...Ας είναι.Οι παλιοί μου φίλοι σάς περιμένουν στον ουρανό με τα διαμάντια"

posted by still ill @ 8:05 AM